Ironman Vichy

In september vorig jaar terug beginnen te trainen na lange periode van inactiviteit. De laatste IM was Lanzarote 2015. Met niet al te veel vertrouwen ben ik richting Vichy getrokken. De laatste 3 weken was mijn langste duurloop immers maar 34’ geweest. Tijdens het BK te Eupen begon ik namelijk last te krijgen van de achillespees en deze bleek goed ontstoken te zijn. En aangezien ik het aantal loopkilometers pas begin juli was beginnen opdrijven, bleef het loopvolume eerder beperkt. De grootste opdracht ging dus vooral finishen zijn. De wedstrijd: Start om 6u50 bij een temperatuur van 7 graden buiten. Gelukkig was de watertemperatuur lekker warm. Zwemmen ging vlot: 15de algemeen en 1ste in mijn AG uit het water. Fietsen ging meteen heel vlot en na tussenpunt 51km lag ik reeds 8ste algemeen en nog steeds 1ste in mijn AG. Vanaf dan begon mijn maag stilletjes aan te protesteren. Ik heb verschillende keren moeten overgeven en kon geen voedsel of drank meer opnemen. Een probleem waar ik al een heel seizoen last van heb en nog geen oplossing voor heb kunnen vinden. Waarschijnlijk heeft het te maken met mijn positie op de fiets. Hier moeten we deze winter dus werk van maken. Vanaf dan kan ik dus amper nog kracht zetten op mijn pedalen en de ene na de andere atleet komt me voorbij gereden. Tempo dus naar omlaag en vanaf dan enkel nog maar Cola gedronken, om toch nog iets van suikers binnen te krijgen. Vanaf km 120 kom ik er terug wat door en de laatste 20km komt de kracht terug in de benen. Ik rij de laatste kilometers soepel en duik de wisselzone in. Bij de start van het lopen staan mijn vrouw Loni en zoontje Bent aan de kant te supporteren. De benen voelen goed aan en ik besluit het tempo van 4’30”/km, dat ik 10 maanden geleden als doel had voorop gesteld, aan te houden. De eerste ronde gaat dit zeer vlotjes, de 2de beginnen de spieren al last te krijgen en vanaf km 20 wordt het één lange lijdensweg. De achillespees begint nu echt wel heel veel pijn te doen en door het beperkt aantal loopkilometers beginnen de spieren serieus tegen te pruttelen. Onderweg wordt er door oa Olivier Cornelis en Peter Croesmeegedeeld dat ik nog steeds 3de lig in mijn AG. Dit geeft mij moed om door te zetten. De pijn wordt ondertussen bijna ondragelijk. Uiteindelijk loop ik mijn marathon nog in 3u24’ en word 4de in mijn AG met 5” voorsprong op de 5de. Hiermee pak ik buiten mijn verwachtingen een ticket voor de Ironman Hawaii 2019! Dikke merci voor alle steun!